حسینیه بنی فاطمه اصفهان حسینیه بنی فاطمه اصفهان
نوشته های مشابه
بازدیدها: 50
دلش در تصاحب غوغای عجیبی بین شادی وصل و فراق یاران سفر کرده گره خورده بود. در وصیت نامه اش نوشته بود:” وقتی در شهر راه می روم از خودم، از در و دیوار شهر تنفر دارم که چرا من زنده ام و همسنگرانم همه شهید.”
دلش در تب لبیکی دوباره تاول زده بود. سنگینی روزها طاقتش را طاق کرده بود و بی تابی های مادر زخم دلش را ریش تر. مادر بود و دلبستگی اش به او و او بود و دلبستگی اش به خدا. همه را رها کرد و راهی شد. دلش اما در غم رضای مادر بود که او هم راضی شد.
آن هنگام که ضد انقلاب برای نابودی انقلاب قد علم کرد و آن گاه که تب جنگ، وطن را در برگرفت، از یک سو کوه های کردستان شاهد حضورش بودند که چون کوهی سربلند و استوار عشق را زمزمه می کرد و از سوی دیگر کویر داغ و دشت های جنوب گواه حضورش که چون جویباری زلال و آرام در ذهن تاریخ جاری می شد و به زمان طراوت می بخشید. مسئولیتش دیده بانی بود و تخصصش در مکانیک و کارهای فنی.
فراق میان مهدی و دوستانش زیاد به طول نینجامید. دهم شهریور ماه سال ۶۱ اصابت ترکش خمپاره ای به سینه اش بهانه ای برای وصل او و یارانش شد و در دارخویین سند حقانیت انقلاب را با خون خویش امضا نمود و به عرش اعلا پیوست.
