بازدیدها: 85
دی ماه سال1347 بود و زمین در جامه ای سپید از برف میزبان قدوم کودکی گشت که قرار بود هفده سال بعد وطن را وامدار خودش کند. اولین فرزند خانواده بود و پدر به یاد آخرین امام غائب نام او را مهدی نهاد. بازی ها و شیطنت های کودکی، هیچ از وقار و مهربانی هایش نمی کاست. آن چنان احترامی برای پدر و مادر قائل بود که همیشه دست بر سینه در برابر آنان می ایستاد. هیچ گاه پشت به آنان نکرده و حتی شبانه برای آن که مزاحمتی ایجاد نکند با نور چراغی کوچک در زیر پتو درس می خواند. علم آموزی اش تا گرفتن دیپلم پیش رفت و پس از آن جذبه ی معارف اسلامی و علوم دینی او را راهی مدرسه ی علمیه ی امام صادق(علیه السلام) کرد. او که از استعداد و توانایی های بالایی برخوردار بود پس از تسلط کامل بر زبان عربی به یادگیری زبان های چینی و ژاپنی همت گمارد و از رشته های ورزشی، کونگ فو را برگزید و به صورت حرفه ای آموزش دید. با تحمیل جنگ توسط متکبران جهان بر تنها کشور به حقیقت اسلامی، آن وجود سرتا پا مشتاق با عنوان طلبه ی بسیجی به یاری مردان حماسه آفرین جبهه ها شتافت و با حضوری مقتدرانه در گردان حضرت ابوالفضل(علیه السلام) پس از چندین بار مجروحیت در پنجمین کربلا نام خود را جزء دلاور مردان ایرانی به ثبت رساند و سر تعظیم در طریق حق فرود آورد و همجوار آسمانیان گشت.